بسیار دیدهاید شکلاتهایی را با جعبههای حجیم و لایههای مختلف و چاپ و ورنی و طلاکوب سنگین و روبان که وقتی بازمیکنید، تنها چند قطعه شکلات چند گرمی درون آن جای گرفتهاند.
بهازای هر شکلات، چندین برابر وزن آن مقوا و ای فلوت و فیلم به کار رفته است. در واقع بیشتر مبلغی که خریداران برای این شکلاتها پرداخت میکنند، پول جعبه آنهاست.
اگر فقط از نقطهنظر چاپ به این بستهها نگاه کنیم، شاید این بستهها فرصتی برای چاپخانهها به حساب آیند زیرا کلی چاپ و عملیات تکمیلی نیاز دارند، ولی از نقطهنظر مصرفکننده چهطور؟
شکلاتهایی که کمتر خورده میشوند، درون جعبههایی حجیم و شکیل بهعنوان کادو، دست به دست میشوند. یکی این کادوی خوشمره را میگیرد و دست نخورده نگه میدارد تا به دیگری کادو بدهد. شاید چند وقت بعد، دوباره بهدست اولی برسد! آیا این شکلاتها به چه منظور تولید شدهاند؟ آیا کارخانه شکلاتسازی سود خود را از شکلات میبرد یا از هزینه مقوا و چاپ و دایکات آن؟
بیشک صاحبان صنعت شیرینی و شکلات، بهتر از هر کس دیگری به منافع خود میاندیشند و این جعبهها براساس مطالعه بازاریابی آنها تولید میشوند، ولی اکنون با توجه به هزینه سنگین مقوا و گرانی موادمصرفی چاپ، شاید بد نباشد که باردیگر این نوع بستهبندی شکلات مورد بررسی قرارگیرد.
طراحان نباید نسبت به شرایط دسترسی به مواد مصرفی و هزینه تمام شده بیتفاوت باشند. آنها با شناخت دقیقتر از مصالح و موادمصرفی بستهبندی میتوانند راهحلهایی خلاقانه ارایه دهند. چه بسا شکل و شمایل جعبهها، همچنان با شکوه و قابل کادو دادن بماند ولی با تدابیری فنی و ظرافتهایی در طراحی، هزینهها کاهش یابد.
از این گذشته، برای برند هر محصول غذایی شاید مهمتر از هر کارکرد دیگری، پذیرفته شدن آن به عنوان یک ماده غذایی مطبوع، از اهمیت برخوردار باشد. پدیدآورندگان این جعبههای حجیم و کم شکلات، باید برای دلبستگی مشتریان به طعم شکلاتها نیز چارهاندیشی کنند. شاید در کوتاه مدت خرید بسته شکلات با هدف کادو دادن جاذبه خود را داشته باشد ولی در درازمدت اگر آن را به مثابه شکلاتی خوشمزه نشناسند، احتمالاً به آن برند آسیب وارد خواهد شد.