سخن سردبیر
خانواده چاپ روزهای سختی را می‌گذراند. فرقی نمی‌کند آنانی که کار داشته باشند یا تعطیل شده باشند. حتی فرقی نمی‌کند که کارگر باشی یا کارفرما، گر چه شاید سختی زندگی برای آن‌ها که تعطیل شده‌اند یا برای کارگران از جهاتی سخت‌تر باشد.
در بهترین حالت، دولت بخواهد وامی به صاحبان مشاغل آسیب دیده بپردازد. آیا چاپخانه‌ای که مبالغی هنگفت بابت ماشین‌آلات و تجهیزات گران‌قیمت، سرمایه‌گذاری کرده و فضایی نسبتاً بزرگ در ملک تجاری را ـ حتی در صورت تعطیلی ـ به این‌کار اختصاص داده، با بسیاری از مشاغل خدماتی که هیچکدام از این هزینه‌ها را ندارند، قابل مقایسه‌اند؟!
چاپخانه‌هایی که کار می‌کنند، بابت رعایت پروتکل‌های مبارزه با کرونا، متحمل هزینه‌های اضافی معینی می‌شوند و در تأمین مواد مصرفی با شرایط ناپایدار و قیمت‌های پیوسته صعودی مواجه‌اند، در عین حال اغلب، امکان بالابردن دستمزد چاپ را ندارند.
هزینه‌های آب و برق و گاز هم بی‌سر و صدا پلکانی هر بار بالا می‌رود، حالا هزینه‌های اینترنت و ارتباطات آن‌ها هم بالا رفته، علاوه بر این‌ها، ادارات دولتی هم مهربانانه با آن‌ها برخورد نمی‌کنند. مالیات و تأمین اجتماعی، با جرائمی که گاه برای چاپخانه‌داران موجه نمی‌نماید، آن‌ها رانقره داغ می‌کنند.
کمتر مقام مسئول و متولی تولید و صادرات کشور، از نقش تعیین‌کننده خانواده چاپ در تکمیل و ارائه همه تولیدات کشور قدردانی کرده و شأن این صنف خدمتگزار تولید و حامی صادرات را به جا آورده است.
در این روزهای سخت، خانواده چاپ باید به اتحادیه چاپخانه‌داران دلگرم باشد و این تشکل آنچنان توان و برشی در تعامل با دولت و صاحبان صنایع و طرف‌های دیگر داشته باشد که حق آن‌ها را زنده کند و به جای سقوط اقتصادی، امکان توسعه نسبی این صنف و این صنعت مهم را فراهم سازد. متأسفانه اتحادیه چاپخانه‌داران تهران، به دلایلی تأسف‌بار، پریشان و ناتوان از ایفای چنین نقشی است، خانواده چاپ در این تندباد بیرحم حوادث بی‌پناه‌تر از همیشه است.
سردبیر
