وداع خانواده چاپ با استاد بزرگ صنعت چاپ ایران، داوود شایسته خصلت، نشان قدرشناسی و احترام قلبی خانواده بزرگ چاپ به مردی بهحق پرآوازه بود. او استاد بود چون شاگردان بسیاری را تربیت کرد؛ پیشکسوت بود، نه به اعتبار گذر سالها، بلکه به خاطر معرفت و مهربانی و لطفی که به همکاران و همصنفان داشت؛ برای اینکه در ترویج آموزش به نسل جوان جانانه همت گماشت و بهویژه، در حفظ سرمایههای ملی و رساندن کتاب درسی به کودکان در سراسر کشور، هیچ کم نگذاشت.
شایسته خصلت بیآنکه این یا آن بگوید، بزرگ بود و پیشکسوت و معتبر. او نیاز نداشت خود را به مقامات بچسباند، برعکس چهبسا آنها به هر بهانه از او اعتبار میگرفتند؛ بهراستی پیشکسوتی همهچیزتمام بود. در برابر رئیس و وزیر و وکیل، همان روپوش را به تن داشت که در کارگاه در کنار کارگران. رفتار بیتکلف او که برازنده خودش بود، هم در بالادست و هم در پاییندست، پذیرفته و احترامبرانگیز بود.
اما در مراسم تشییع و یادبود او، سایه کمرنگ برخی دلخوریها و کشمکشهای سابقهدار را میتوانستی ببینی. همین سایه، چند روز پیش از آن کموبیش بر سر مراسم پیشکسوت دیگر نیز احساس میشد، که مایه تأسف است.
بیایید یکبار برای همیشه، حساب پیشکسوتان و معتبران صنف را از درگیریهای شخصی و جناحی از هر رقم، سوا کنیم. آنها را تحتفشار قرار ندهیم، مصادره نکنیم، میدان را برایشان تنگ نکنیم و بگذاریم پدرانه، سایه پرمهر خود را بر سر همه صنف بگسترانند. بگذاریم کشتی خانواده چاپ برای روزهای پرتلاطم، لنگری استوار داشته باشد؛ لنگرهایی استوار، که دل همگان به آنها قرص باشد.
یاد داوود خان به نیکی بماناد و سایه پرمهر پیشکسوتان بر سرمان گسترده باد.
سردبیر
