ممیز استاد بود و پدر برای گرافیک ایران

مرتضی ممیز در روز گرم ۴شهریور آمد و در روز سرد ۴ آذر دنیا را وداع گفت. این فاصله ۶۹ سال بود و دست کم ۶ دهه تلاش ، گاه برای آموختن و گاه آموزاندن. نقاشی و طراحی و گرافیک و هنرهای بصری، عشق همیشگی اش بود که حرفه و کسب معاش خود را هم به آن پیوند زده بود. چه سعادتی! این بود که از کار خسته نمی‌شد. کمتر به کم و زیاد دستمزدش می اندیشید و بیشتر به ارتباط کارش با مخاطب نظر داشت. چنین بود که در کتاب هفته چند ماه بی حقوق کار می کرد در حالی که امضای معروف او، خیلی زود در سراسر کشور اعتبار پیدا کرده بود. ساده بود و بی تکلف و رک حرفش را می زد و هر چه داشت در طبق اخلاص پیشکش شاگردان می کرد.
ممیز استاد بود. چون پیوسته در حال مطالعه و مشاهده و درک روند های حرفه ای بود وچون کلی شاگرد کاربلد تربیت کرد. لذت می برد از دانشجوی چیز فهم و چه حرصی می خورد از مدرک بگیران تنک‌مایه و فرصت طلب!
ممیز پدر گرافیک لقب گرفت، نه به این سبب که اولی یا چندمی بود، بلکه به این دلیل که در حق گرافیک پدری کرد.
ممیز حلقه وصل قبیله گرافیک بود با خیلی از حرفه های دیگر، با سینما، با مطبوعات، و نیز با قبیله چاپ. او دلبسته چاپ بود، به چاپخانه‌دار و لیتوگراف و صحاف احترام می‌گذاشت. بعضی ماشین‌چی‌های کارهایش را به اسم می‌شناخت. با این همه، به شوخی و جدی می‌گفت طراح گرافیک باتجربه، کارش را جوری اجرا می کند که کارگر لیتوگرافی و چاپخانه، نتواند خرابش کند.
ممیز باسواد بود، تئوری می دانست. فرهنگ و ادبیات و تاریخ ایران را هم خوب می شناخت. با این معرفت بود که رنج طرد و تحقیرهای پس از انقلاب فرهنگی را فرو خورد و ماند تا قوت قلبی باشد برای هنرمندان و قبیله گرافیک ایران.
ممیز چهره ای بین المللی بود و گرافیک ایران را به مراکز رسمی و حرفه‌ای جهانی شناساند. او امروز هم در شانزدهمین سالگرد پروازش، نام‌آورترین چهره گرافیک ایران در کشور و در محافل جهانی است. یادش با ماست.
مرتضی تفرشی