در شرایطی که نوسانهای اقتصادی و سیاسی، سرمایهگذاری و تولید را در تنگنا قرار داده، اولویتبندی اقتصاد بهعنوان محور توسعه، نهتنها راه برونرفت از بحرانهای کنونی است، بلکه پایهای برای ساخت کشوری باثبات و امن خواهد بود.
محسن واضحی، اصولا امنیت اجتماعی و اقتصادی شرط لازم برای سرمایه گذاری در هر مکانی و در هر صنعتی از جمله صنعت چاپ است. از این رو، بر اساس نوسانات روزمره ای که در نرخ ارز و طلا بر اساس گفتگوهای موردی، مشروط و غیر مستقیم بین ایران و آمریکا اتفاق میافتد، به هیچ وجه سرمایهگذار یا کارآفرین را برای یک سرمایهگذاری بلند مدت در شرایط بیثبات اقناع نمیکند.
در همه جای دنیا، تامین مالی برای اجرای پروژههای تولیدی بر عهده بانکها و موسسات مالی است، اما در کشور ما طی دو سال اخیر، تولیدکنندگان در بنبست عدم برخورداری از تسهیلات بانکی گرفتار شدهاند. دولت میخواهد حجم نقدینگی و تورم را کنترل کند اما عملا فشار آن را بر بدنه تولید وارد ساخته و هزینههای مالی را برای بنگاههای اقتصادی به حدود ۵۰% سالانه رسانیده است. هر چند مشی حاکمیت در انتخاب گفتگو برای دستیابی به صلح، امری ارزشمند نسبت به دندان تیز کردن برای جنگ محسوب میشود، اما طی چندین دهه اخیر شاهد این بودهایم که همواره اقتصاد به سیاست یارانه داده و هزینههای تصمیمات سیاسی حاکمیت از سفره مردم پرداخت شده است.
تا این نگرش دچار تحول اساسی نگردد و اولویت اول کشور اقتصاد نشود، نه تنها شاهد تغییر یا بهبود چشمیگری نخواهیم بود، بلکه عرصه روز به روز بر کارآفرینان و تولیدکنندگان و متعاقبا همه افراد حقوق بگیر سخت و سخت تر خواهد شد. تورم ۳۰-۴۰ و یا ۵۰ درصدی که طی چندین سال شاهد آن بودهایم، برداشت دولتها از جیب افراد حقوق بگیر بوده و معیشت این بخش بزرگ جامعه سال به سال دشوارتر شده است. این معیشت که دشوار شود، حفظ نیروی انسانی ماهر و متخصص برای بنگاهها پیچیدهتر میشود و مسیر مهاجرت آنها ولو به کشورهای منطقم رقم خواهد خورد.
در مورد صادرات، واقعیت این است که صادرات و واردات دو روی سکه تجارت هستند. وقتی واردات مواد اولیه با هزینههای بیشتری بخاطر دور زدن تحریم به تولید کننده تحمیل شود، هزینه بهای تمام شده کالا افزایش خواهد یافت و مزیت رقابتی صادر کننده کم و کمتر میشود. وقتی فرایند تامین مواد اولیه با اختلال مواجه شود، نمیتوان تعهدی به مشتری خارجی برای تحویل به موقع داد. ضمن اینکه صادرات نیز نیازمند مسیرهای دور زدن تحریمها و پرداخت کارمزدهای اضافه است که بهجای تولیدکنندگان و صادر کنندگان به جیب کاسبان تحریم میرود.
در آخر اگر بخواهیم کشوری با ثبات و امن بسازیم، باید مهمترین اولویت آن را اقتصاد بدانیم. باید رشد اقتصادی مبنای موفقیت کشور تلقی گردد. ارز تک نرخی شود و بساط رانت خواری ارز در واردات و صادرات برچیده شود. از هر گونه انحصار جلوگیری شود و تعرفههای یکسان برای انواع مواد اولیه اعمال شود تا تولید کنندگان به جای تلاش برای لابی گری و اعمال تعرفه و انحصار، به ارتقا کیفیت محصولات و توفیق در صادرات نائل شوند.
