«قیمت یک قراص (یعنی دوازده جین یا ۱۴۴ عدد) مداد مشکی، یعنی ساده‌ترین و ارزان‌ترین مداد استاندارد به مبلغ ۱۸۰ هزارتومان درب کارخانه تحویل داده می‌شود.
به عبارت دیگر بهای ارزان‌ترین مداد تولید داخل درب کارخانه ۱۲۵۰ تومان است.
این در شرایطی است که بخشی از مواد مصرفی اصلی مداد با ارز دولتی وارد شده‌اند).
تا این مداد دست خریدار نهایی برسد، به چه مبلغی فروش خواهد رفت، دیگر به انصاف واسطه‌‌ها و نوشت‌افزار فروشی‌ها بستگی دارد.»
این سخنان مدیر عامل یکی از عمده‌ترین تولیدکنندگان مداد در کشور است، که با توجه به محدودیت واردات چوب بدنه مداد و به اتمام رسیدن مواد اولیه در نیمه دوم شهریور، پیش‌بینی می‌کند، با افزایش ۲۰ درصدی هزینه‌ها ـ که عمدتا از نرخ از نیمایی سیاست‌های بانک مرکزی و نیز تحریم‌ها ناشی می‌شود ـ تا سه ماه دیگر بهای یک عدد مداد درب کارخانه به ۱۵۰۰ تومان برسد. احتمالاً تا پایان پاییز امسال دانش‌آموزان، ارزان‌ترین مداد تولید داخل را نخواهند توانست کمتر از ۲۰۰۰ تومان خریداری کنند.
توجه کنید که این قیمت ارزان‌ترین مداد مشکی استاندارد در تولید داخل است، نه مداد رنگی در جعبه‌های ۶ تایی، ۱۲ تایی، یا ۳۶تایی، از نوع کوتاه یا بلند و نه مدادهای خارجی
همین مدیرکارخانه وضعیت تولید و کسب کار خود را در چند کمله چنین توصیف می‌کند: «چند سال پیش ۲۰۰ کارگر در کارخانه ما اشتغال داشتند که حالا به ۲۴ نفر تقلیل پیدا کرده‌اند که نیمی از آن‌ها نگهبان و سایر کارهای خارج از خط تولید هستند. ۱۲ نفر کارگر در کارخانه سرگرم هستند، کاری که باید یک ماهه تمام شود، حدود ۶ ماه طول می‌کشد.چون انجام کارها در مراحل مختلف فرایند تولید به طور پیوسته، یک روز همه ۱۲ نفر کارچوب می‌کنند، بعد آن‌ها رنگ می‌زنند و سپس همه با هم مارک‌زنی می‌کنند و … .
علاوه بر این هزینه چسب و رنگ بین ۳ تا ۵ برابر شده و هزینه‌های تولید بسیار گران شده است.
با این توضیحات و با این نرخ‌ها آیا خانواده‌های فقیر ترجیح خواهند دادند شکم بچه‌هایشان را سیر کنند یا برایشان مداد بخرند؟
توجه کنید که براساس بعضی تحلیل‌ها ۳۰ میلیون نفر زیر خط فقر هستند، یکی از اقتصاددانان ۵۰ میلیون نفر از جمعیت ایران را زیر خط فقر می‌داند. دولت تلویجاً پذیرفته است که ۴۰ میلیون نفر زیرخط فقر هستند چون این تعداد را محتاج به یارانه ۴۰ هزارتومانی می‌داند.
