چه کسی مسئولیت کوبیدن این میخ را می‌پذیرد؟!
خوب است مؤسسات نظرسنجی معتمد حکومت، صدا و سیما و مجلس و هر نهادی که احساس می‌کند در جایگاه شبان باید مواظب رمه باشد، در چندین نقطه از چندین شهر از چندین قشر اجتماعی زن و مرد و پیر و جوان بپرسند: با شنیدن عبارت«طرح صیانت فضای مجازی» چه چیزی به ذهنشان می‌آید؟ تا ببینند چند درصد از آنها معنی قطع اینترنت، کندی اینترنت، فیلترینگ، محدودیت، و حقنه کردن اندیشه و ارزش‌ها و شعارهای گروهی خاص در قدرت را می‌فهمند. تنها چیزی که به یاد نمی‌آید، صیانت است. مگر در صورتی‌که هدف، صیانت از همان گروه خاص قدرت‌مدار باشد؛ گروهی که با تأمل در نتایج واقعی آخرین رأی‌گیری‌های سراسری، به پایین بودن اقبال عمومی از خود پی برده و خود را آماج نارضایتی‌ها از سوی اقشار گوناگون می‌بیند. بنابراین با دستپاچگی طرح صیانت را به مجلس برد تا در مسیری دور از جلسات علنی و حتی بی‌حضور همه نمایندگان، در جمعی چندنفره آن را به تصویب برساند و به نام قانون به اجرا بگذارد. شماری از حقوق‌دانان با استدلال محکم، غیرقانونی بودن چنین رویه‌ای را برملا ساخته و به مقامات و مسئولان و نهادهای حاکمیتی گوشزد کرده‌اند.
راستی نمایندگان محترم مجلس از موکلان خود پرسیده‌اند که آنها درباره طرح صیانت چه نظری دارند؟ اگر این‌ها نمایندگان واقعی مردم باشند، نمی‌توانند نسبت به رأی آنها بی‌تفاوت باشند، مگر این‌که مردم را نه ولی‌نعمتان خویش که رمه‌ای مستحق شبانی خویش بدانند. جالب است که تا اینجای کار، بیشتر نمایندگان نیز از دایره قانونگذاری بیرون گذاشته شده‌اند!
خلاصه معنی صیانت در این عبارت، به حضانت و حقارت و خفافت نزدیکتر است، در سالهای گذشته ما بسیار کلمات قلب شده، شنیده‌ایم، مثل مدرسه غیرانتفاعی(یعنی هیچ نفعی نمی‌برند) و خانه عفاف که روم به دیوار، آدم را یاد چه جاهایی می‌اندازد!
اما بد نیست صیانت‌کنندگان به یاد آورند که طرح ممنوعیت ویدئو و ماهواره به کجا کشید که حالا در عصر متاورس، طرح صیانت به کجا برسد. بدیهی است که به جایی نخواهد رسید، اما می‌تواند میخی باشد بر تابوت اعتماد مردم به حاکمیت. چه کسی مسئولیت کوبیدن این میخ را می‌پذیرد؟!
سردبیر
